Wielki Piątek – liturgia męki Pańskiej

„Siebie na śmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców… „. Dziś wspominamy męczeńską śmierć naszego Pana Jezusa Chrystus. Jest to jedyny dzień w roku, w którym nie odprawiana jest Eucharystia. Kluczowym elementem stanowiącym o wyjątkowości tego dnia jest adoracja krzyża. Wierni odają cześć Chrystusowi cierpiącemu i ukrzyżowanemu w sposób indywidualny i w duchu wielkiej pokory. Nabożeństwo wielkopiątkowe rozpoczęło się o godzinie 18:00 – uroczystą procesją. Towarzyszyła jej kompletna cisza a zwieńczeniem był moment gdy kapłan celebrujący pada na twarz naprzeciw ołtarza. Nie był tradycyjnego pozdrowienia. W liturgii słowa przytaczone zostały tradycyjnie starotestamentowe proroctwa o cierpieniu Mesjasza (księga Izajasza Iz 52, 13-53,12), które wskazują na pełną chronologię dzieła zbawienia . List do Hebrajczyków akcentuje znaczenie męki i śmierci Syna Bożego w świetle chwały i idealnego zawierzenia Bogu. Centralnym punktem tej części jest przytoczenie pasji Jezusa Chrystusa wg św. Jana – jedynego z uczniów, który nie opuścił Mistrza aż do momentu śmierci. Adoracja krzyża rozpoczyna się od obrzędu publicznego odsłonięcia drzewa krzyża, po czym wszyscy członkowie Kościoła oddają mu hołd. Finalnymi punktami są: Komunia Święta oraz procesja przeniesienia Najświętszego Sakrmentu do kaplicy grobu Pańskiego. Od tego momentu Jego adrocja trwa nieustanne (pomijając liturgię Wigilii Paschalnej) aż do procesji Rezurekcyjnej w poranek wielkanocny. Ten szczególny dzień powinien być chwilą zadumy nad naszym życiem, w którym coraz większy trud przynosi nam podążać ścieżkami Pana. Krzyż jest symbolem wyrzeczenia, oddania, pokory i miłości. Jest w zasadzie esencją ludzkiego bytu, które przychodzi nam codziennie brać na swoje barki. Nie bójmy się tego. Szczera modlitwa, wiara, nadzieja i miłość pomogą nam nieść jego ciężar, wszak sam Bóg wyciąga do nas codzinnie Swą pomocną dłoń..